Niedziela Dobrego Pasterza - refleksje...

Po raz kolejny obchodząc IV Niedzielę Wielkanocną, zwaną Niedzielą Dobrego Pasterza modliliśmy się o święte powołania do służby Bożej w Kościele. Dla mnie osobiście jest to po Wielkim Czwartku okazja do tego aby znów pochylić się nad tajemnicą powołania i kapłaństwa. Kapłaństwa które w dzisiejszym świecie jest tematem do wielu rozmów, żartów i drwin. Niejednokrotnie zdarzyło mi się słyszeć jak to ludzie rozmawiali  jakim to ksiądz samochodem jeździ, jakich ma przyjaciół, do kogo chodzi w odwiedziny, jakie mówi kazania, w jaki sposób odprawia mszę św., nie wspominając już o nałogach i przywarach, nie patrząc na to czy są one prawdziwe. I tu każdy z nas powinien zadać sobie pytanie czy pomimo tego umiem spojrzeć obiektywnie na kapłana. Pamiętam jak często w czasie formacji seminaryjnej nasz ks. Rektor powtarzał, że kapłan jest z ludu wzięty i dla ludu ustanowiony. Każdy ksiądz jest tylko człowiekiem, wybranym przez samego Boga do tego aby nieść Go ludziom, tym którzy są zagubieni, zrozpaczeni, poszukujący. Jest pasterzem prowadzącym owce do Jezusa, Najwyższego Pasterza. Każdy ksiądz swoje powołanie realizuje w jedności z Najwyższym Pasterzem-Jezusem. Nieraz zastanawiam się czemu akurat ja, przecież wokół mnie było tylu mądrzejszych, świętszych. Miał racje bł. Jan Paweł II pisząc o powołaniu że jest to Dar i Tajemnica. Dar, bo żaden człowiek nie może sprawić sam z siebie żeby zostać kapłanem, to Bóg musi obdarzyć powołaniem. To, że jestem kapłanem nic nie zmienia w mojej naturze jako człowieka. Tak samo jak każdy człowiek kapłan doświadcza grzechu, upadku, słabości. 

Czytając kiedyś książkę "Modlitwa i czyn" natknąłem się na taką oto modlitwę młodego księdza:  

"Mam trzydzieści pięć lat, Panie,

Ciało takie samo, jak inni,
Ramiona zdolne do pracy, Serce zachowane dla miłości.
Ale Tobie wszystko oddałem.
To prawda, że były Ci potrzebne.
Dałem Ci wszystko, ale ciężko było, Panie.
Ciężko dać swoje ciało, gdy ono chciałoby oddać się komu innemu.
Ciężko kochać wszystkich, a nikogo nie zachować dla siebie.
Ciężko ściskać czyjąś dłoń, a nie móc jej zatrzymać.
Ciężko rozbudzić czyjeś uczucie i tobie je oddać.
Ciężko niczym być dla siebie, żeby być wszystkim dla bliźnich.
Ciężko być takim jak inni i wśród innych, a być innym.
Ciężko zawsze dawać, a nie ubiegać się o to, żeby brać.
Ciężko wychodzić naprzeciw bliźnich, a wiedzieć, że nikt nigdy nie wyjdzie naprzeciw mnie.
Ciężko cierpieć za grzechy innych i nie móc odmówić słuchania i dźwigania ich.
Ciężko wysłuchiwać tajemnic, a nie móc podzielić się nimi.
Ciężko nieustannie dźwigać innych i nie móc ani na chwilę pozwolić, żeby mnie inni dźwigali. Ciężko podtrzymywać słabych, a samemu nie móc oprzeć się na silnym.
Ciężko być samotnym.
Samotnym w obliczu wszystkich,
Samotnym wobec świata,
Samotnym w cierpieniu,
w śmierci,
w grzechu."

Dał mi Pan tę łaskę, że na drodze mojego powołania postawił wielu świętych kapłanów, którzy mogą być przykładem i za nich codziennie dziękuję. Za tych którzy może nie są przykładem, modlę się każdego dnia. Jeśli w swoim otoczeniu słyszę, że ktoś źle mówi o kapłanie, to zawsze się pytam, czy modlisz się za kapłanów? i smutno mi gdy słyszę, że NIE!!!

Może właśnie ten tydzień który dziś rozpoczynamy będzie dobrą okazją żeby modląc się o powołania, pomodlić się też za powołanych...